rafiqaning, jufti-halolning nozini eslatardi. U juda baxtli edi. Palovxonto‘rani suzib keldi. Oshnam ovqatdan oldin yaxshi ketadi, deb unga konyak quygandi, qat’iy rad javobini oldi. Ichiga shayton suvi kirmagani uchunmi, Aziz o‘zini mendan ham battar o‘ng‘aysiz his qila boshladi. Rostdan mehmonda o‘tirganday, gapirmay qo‘ydi. Faqat juvon gapirdi, biz eshitdik. Kayfi bo‘lmasa-da ko‘pchilik baxtsiz ayollar singari dardini aytishga tushib ketdi. Lekin yig‘lab- siqtamadi, shunchaki, birovning taqdirini gapirgandek hissiz gapirib berdi. Noshud eri, orsiz qayinog‘alari, oqibati yo‘q aka- ukalari haqida xiyol jilmayib gapirib so‘zladi. Biz ham bu gaplarga jiddiy qiziqmadik, hissiz tingladik. Uyimiz bir xona-yu torgina oshxonadan iborat edi. Shunday bo‘lsada, biz oshxonaga chiqib yotmoqchi bo‘ldik. Juvon rozi bo‘lmadi. Bitta xonada yotamiz dedi. O‘ziga, menga va Azizga yonma-yon qilib joy soldi. Shaytonni qarang, yana ishini qildi: ichimizga oraladi. Fikrimiz bo‘lindi. Chiroqni o‘chirganimizdan so‘ng, oshnam biqinimga turtdi. "Qo‘lingni uzat, indamaydi” dedi. Ichim muzlab ketdi. Bir xayolim qo‘limni uzatsammi, dedim. Qo‘rqdim. "O‘zing o‘t!” dedim. "Yo‘q, sen boshla” dedi. – Aynimanglar, qaerda ko‘rgansizlar uka opaga yomon ko‘z bilan qaraganini? – gaplarimizni eshitib turgan ekan. – Tinch uxlanglar, qani. - Yer yorilmadi, yerga kirib ketmadik. Hamma gapimizni eshitibdi. Rosa izza bo‘ldik-da o‘ziyam. Uning bu gapidan keyin boshqa narsaga o‘rin qolarmidi? Shayton xo‘mraydi… xo‘mraydi. Keyin derazadan chiqib ketdi. Nima bo‘lsa bo‘lar, o‘sha oqibatsiz ukalarining o‘rniga biz uka bo‘lsak, nima bo‘pti…j