ҚАЙТАР ДУНЁ! (ҳаётий воқеа)
...davomi

deb o'ylagansan-da!.. Mishiqi-ey, qassobman, meni hech kim chuv tushirolmaydi deb xayol qilsang, adashasan. Chunki, sen shoxida yursang, biz bargida yuramiz… Eh, o'zi anchadan beri shu do'mboq qizi tinchimni o'g'irlagandi… Xotinsizlik qursin…

Shu tobda kutilmagan hodisa sodir bo'ldi. Mo'minning yelkasiga kimdir qo'lini qo'ydi-yu, o'ziga qaratdi.

— Sobi-ir!..

— Sen yaramas, baribir itligingcha qolibsan-da-a?.. — bu qassob edi. Bir qo'lida mol so'yadigan pichoq, ikkinchi qo'li esa, Mo'minning tomog'idan bo'g'di. — Hozir seni chavaqlab tashlayman-da, keyin o'zim melisaga boraman… Hali-chi, qizimga manaman deganiyam ko'z olaytira olmagan… Endi sen qari tulkiga tushib qolibdimi?!.

— Qo'yvor, — xirillab qassobning qo'lidan chiqishga urinardi Mo'min. — O'ldirib qo'yasan, xunasa!.. Qo'yvor!..

Sobir qassob uni sudraklab bir chetga olib o'tdi-da, bir zarb bilan yerga yotqizib, ustidan oyoqlari bilan bosib oldi.

— Kalimangni keltiraver, molfurush! — dedi xotirjamlik bilan pichoqning
uchini uning qorniga tirab. — Birovning gulday qiziga ko'z olaytirish qanaqa bo'lishini ko'rsatib qo'yaman senga!..

— Pulni berr!.. — hanuz xirillardi Mo'min. — Pulimni ber dedim!..

— Pulingni qiyomatda olasan endi… Odamga o'xshab gapimga quloq solganingda olarding. Endi bo'lsa…

— Yo'q, o'ldirma, qassob!.. Jon uka, bu shashtingdan qayt!.. Bir umr xizmatingni qilay!.. Mayli, o'sha yaramas puldan ham kechdim…

Sobir qassob negadir bo'shashib Mo'minni qo'yib yubordi. Yalinishlari ko'nglini bo'shatib yubordi chamasi.

— Bor, uyingga daf bo'l! — dedi sekin. — Ikkinchi qorangni ko'rmay!..

— Rahmat senga, uka, rahmat!.. Kechir!..

Qo'rqib ketgan Mo'min qanday tomorqa tarafga yugurib ketganini o'zi ham sezmay qoldi…

Sobir qassob birpas uning ketidan tikilib turdi. Molfurush hamon qorong'ilikda harsillagancha chopib borardi…



* * *



Afsuski, qassobning kechirganidan kerakli xulosa chiqarib olmagan Mo'min ertasiga kuppa-kunduz kuni do'kondan kelayotgan Ma'muraning yo'lini to'sdi…

Qishloqqa kiraverishda hech zog' ko'rinmasdi. Yo'lning ikki cheti dala. Mo'min atrofda hech kim yo'qligiga amin bo'lgach, qizning yo'liga ko'ndalang bo'ldi.

— Oh, ona qiz, men seni ertalabdan beri kutaman-a! — deya Ma'muraning qo'llaridan ushlashga chog'landi u. — Juda go'zalsan-da!..

— Qoching, yo'limni to'smang! — Mo'minni chetlab o'tishga urindi qiz. — Dadamga aytib beraman… Kap-katta odam uyalmaysizmi?..

— Ie, shunday qizni ko'rgan erkakda uyat nima qilsin?.. Qani, quchog'imga kirgin-chi!..

Mo'min kutilmaganda Ma'murani quchoqlab tutlar orasi osha bedazorga olib o'tdi va tappa yerga bosdi. — Hozir o'zim seni…

Ma'mura jonholatda baqirar, tipirchilab Mo'minning quchog'idan chiqib ketishga urinar, ammo kuchi yetmasdi…

Oradan besh daqiqalar o'tib…

Mo'min Baribir maqsadiga yetolmadi. Qiz o'zini qurbi yetganicha himoya qildi. Birozdan so'ng esa, Mo'minning chotiga kuchi boricha tepib jonholatda uyi tomon chopib ketdi…

Ma'mura yo'l-yo'lakay