“Jurnalist ekansan, ustidan yoz bolam...” (hayotiy voqea)
...davomi

Ketar bo`lsam bir kun dunyodan,
Qabrimga gul ekib qo`yinglar.
Yonar bo`lsam do`zax olovidan,
Gulimga v sepib qo`yinglar.
Eslab turing yomon bo`lsam ham,
Yaxshi odam edi,deb aldab qo`ying.
Yillar o`tib men
sho`rlikni,unutsangiz ham,
Uzoqlardan qabrimga ko`z tashlab qo`ying.
Yozib qo`ying qabrimning
marmar toshiga,
Dunyoning men bilmagan go`zal so`zlarin.
Bezak bering gullardan qora toshimga,
Men ko`rmagan osmondagi yulduzni chizing.
Yomonligim ko`rsatmang
qiynoqda him,
Azoblarga dosh bermay
yonayoturman.
Onajonim yig`latib yolg`iz
qoldirdim,
Endi bundan afslanib
arosatdaman.
Dunyoning ko`p ekan sinovi bisyor,
Tug`ildimu qadam tashlab yura olmadim.
Yog` dunyo ko`zlarimga,tezda bo`ldi tor,
Qora ko`zim ko`r ekan,quyosh ko`rmadim.
Yig`layverib qon qildim onam bag`rini,
Ko`z yoshlarga cho`ktirib
dunyoga keldim.
Meni kimlar kutgan edi,sog`lomva kuchli,
Afs taqdir xaziliga aylanib qoldim.
Dardlar boshimga g`avg`olar
solib,
Chidolmayin baqirarman so`zsiz tillarim.
O`tiribman yerda aqldan ozib.
Hatto eshitilmas ekana unsiz faryodim.
Hayol rib o`tiraman,boshqa ishim yo`q,
Tug`ilganda men qayerdan
kelgandim o`zi.
Nega ko`zim oyoqlarim,tilim
menda yo`q,
Ruhim kelmay qoldi jannat,uyida balki.
Ko`z yoshlarga cho`ktirib men
yana ketarman,
Meni joyim bu yer emas keldi ajalim.
Azizlar qabrimga gul olib keling,
Uni doim hidlasam sizni
eslayman.
Bag`ringiz ifori gullarda qolgan,
Men gullarni bag`rimga bosib
o`pgayman...